visie
houding
Niet een herkenbaar handschrift of een bepaalde ‘architectuurstijl’, niet per definitie het uiterlijk of de verschijningsvorm van onze projecten, maar wel de houding waarmee wij naar onze opdrachten kijken en waarmee we aan onze projecten werken, is de rode draad doorheen ons werk. De manier van denken en aanpakken draagt onze signatuur. Als architect, stedenbouwkundige ben je op zoek naar schoonheid, niet naar elegantie. Op zoek naar de harde kern van schoonheid, niet naar stijl. Op zoek naar mentaliteit. De specifieke eigenheid van een project is belangrijk. Stijl is onbelangrijk, is armoede, verkoopt makkelijk, maar biografisch gaat het snel voorbij en veroudert. Basis van onze houding is de overtuiging dat ontwerpen niet zomaar uitvinden of bedenken is. Ontwerpen is gedurig (her-) ontdekken. Als ontwerper ken je aan het begin van een project nooit het resultaat, hooguit de methode van het zoeken naar.
zoeken
Ons zoeken is altijd gebaseerd op twee pijlers: de context en het fenomeen tijd. Tijd en context zijn onverbrekelijk. Tijd bepaalt de context en de context is niets anders dan tijd. Het besef van de gelijktijdigheid van verleden, heden en toekomst is voor ons de stedenbouwkundige kwaliteit bij uitstek.
biotoop
De stad is daarom ons werkterrein bij uitstek, onze biotoop. De stad is niets anders dan context. De stad is geheel en al ‘tijd’. Werken in en aan de bestaande omgeving - de stad - is juist werken in, aan en met de context en de tijd. Werken in en aan de stad is werken in en aan continuïteit. De stad is opgebouwd rondom de openbare ruimte. awg ambieert steeds projecten die invloed uitoefenen op en bijdragen aan de openbare ruimte: betekenisvolle ruimte door en met betekenisvolle gebouwen.
integraal en Inclusief
Ontwerpend onderzoek impliceert een open en integraal ontwerpproces: een planproces welk - zoals al gezegd - het nog-niet-weten niet als een bedreiging, maar wel als een kans en potentie ziet. Een planproces waarbij alle participanten gelijkwaardig aan tafel zitten en vanuit die positie deskundige input leveren. Deze input is nooit toetsend of faciliterend, maar wel initiërend en sturend. Alleen dergelijke aanpak leidt tot inclusieve projecten: projecten die niet van buitenaf bedacht of opgelegd zijn, die niet exclusief en dus los van de context zijn, maar die ontstaan door te werken in en met de context.
duurzaam
Tijd impliceert tijdsbestendigheid: het vermogen van gebouwen, structuren om de tijd te doorstaan. Programma’s zijn enkel het alibi om verantwoordelijkheid te nemen ten aanzien van de tijd en projecten te ontwerpen welke van bij het ontwerpen en bouwen reeds klaar gemaakt worden voor verandering. Het is onze taak om structuren te ontwerpen als intelligente casco’s: structuren waarin de tijd zich kan afspelen en niet omgekeerd. Niets is zo vluchtig, tijdelijk en veranderlijk als functie en gebruik. Structuren die veranderlijk gebruik toelaten, gebouwen en structuren die gerecupereerd kunnen worden door de opeenvolgende generaties, overleven de tijd en zijn tijdsbestendig. Gebouwen die tijdsbestendig zijn, worden oud. Zij worden deel van ons collectief geheugen en worden gekoesterd. Zij worden deel van de context en de continuïteit die de stad is. Zij worden expliciet duurzaam…emotioneel duurzaam.
eenvoudig en Genereus
‘Vandaagse’ stedenbouw en architectuur is niet verbijzonderd, maar gewoon. We weten inmiddels dat zoeken resulteert in eenvoud. Integrale concepten zijn niet simpel, wel eenvoudig. Eenvoud is gecomprimeerde complexiteit. Ontwerpen is het gewone, het eenvoudige nastreven, ook al schijnt dat voor sommigen een provocatie. Dit alles heeft ook te maken met de emotionele noden van bewoners en gebruikers. Stedenbouw en architectuur moeten bovenal investeren in deze immateriële, niet-kwantificeerbare noden. We moeten genereuze ontwerpen maken. Stedenbouw en Architectuur moet je datgene kunnen geven wat je zelf niet vraagt, datgene wat je zelfs niet verwacht, maar altijd wel gewild hebt.
